یک تحقیق جدید مشخص کرده که کاهش سطح یک پیام‌رسان شیمیایی شناخته شده در افراد مبتلا به کرونا یا کووید طولانی مدت ممکن است یکی از علت‌های مزمن شدن این بیماری باشد.
از روزهای ابتدای کروتا تا احتمالا سال‌ها بعد ما همچنان باید در مورد این بیماری و پیامدهایش تحقیق کنیم تا همه جنبه‌هایش شناخته شوند.
یک ایمونولوژیست دانشگاه پنسیلوانیا به ناما آندریا ونگ و همکارانش در جستجوی تغییرات زیستی‌ای بودند که ممکن است باعث ۲۰۰ علامت متنوع و سر در گم کننده کووید مزمن باشند.
برخی از توجیهات کرونای مزمن اینها هستند: افزایش لخته شدن خون، ماندگاری ویرویس، التهاب مداوم و ناکارامد شدن سیستم عصبی.
یافته‌های این تحقیق جدید نشان می‌دهد که چهار مورد از این مکانیسم‌ها ممکن است به هم مرتبط باشند و می‌توانند مشکلات شناختی و کم شدن حافظه افراد مبتلا به گزارش طولانی COVID را هم توجیه کنند. حتی این مطالعه می‌تواند راه را برای درمان‌های احتمالی را باز کند. البته اگر نتایج آن در تحقیق‌ها دیگر هم تایید شوند.
محققان در پژوهش خود، نمونه‌های خون ۵۸ بیمار مبتلا به کووید را تجزیه و تحلیل کردند و تفاوت‌هایی را پیدا کردند که آنها را از ۳۰ نفری که به طور کامل بهبود یافته بودند، متمایز می‌کرد.
افراد مبتلا به کووید طولانی مدت سطوح سروتونین پایین‌تری داشتند. سروتونین یک پیام‌رسان شیمیایی است که بیشتر به دلیل نقش آن در تقویت خلق و خو، و در درجه بعد حافظه، شناخت و خواب شناخته شده است. همچنین مشخص شد که بیماران مزمن کرونا، بقایای ذرات ویروسی را در مدفوع خود دفع می‌کنند
این تیم با استفاده از ترکیبی از مدل‌های حیوانی و کشت‌های ارگانوئیدی، مسیر احتمالی کاهش سروتونین را هم حدس زدند. آنها احتمال می‌دهند که کاهش تولید سروتونین در روده، باعث این کاهش شده باشد. کاهش سروتونین هم بر مغز اثر می‌گذارد.
همچنین مواد ویروسی که در بدن ماندگاری پیدا کرده‌اند، می‌توانند سیستم ایمنی بدن را برای تولید زیاد اینترفرون‌ها، تحریک کنند. در نتیجه روند التهاب زیاد می‌شود و جذب تریپتوفان، اسید آمینه‌ای که برای تولید سروتونین استفاده می‌شود، در روده محدود می‌شود.
التهاب مداوم همچنین عملکرد پلاکت‌ها را مختل می‌کند و از آنجا که پلاکت‌ها سروتونین حمل می‌کنند، باز مشکل کمبود سروتونین پیش می‌آید.
کاهش سروتونین در خون باعث اختلال در فعالیت عصب واگ می‌شود، عصب واگ سیگنال‌ها را بین مغز، روده و سایر اندام‌ها منتقل می‌کند.
پس به صورت خلاصه بیشتر فرضیه‌هایی که تا حالا در مورد کووید طولانی‌مدت داشتیم یعنی مخزن ویروسی، التهاب مداوم، انعقاد بیش از حد، اختلال عملکرد عصب واگ ممکن است با یک مسیر واحد مرتبط باشد که به کاهش سروتونین ربط دارد.
در موش‌ها، سطوح پایین سروتونین و کاهش فعالیت عصب واگ ناشی از عفونت ویروسی باعث شد که حیوانات در تست‌های حافظه بدتر عمل کنند. با این حال، این مشکلات حافظه با بازیابی سطح سروتونین قابل پیشگیری هستند.
مسلم است که مطالعات انسانی بیشتری مورد نیاز است. همچنین باید به این سوال پاسخ داده شود که چرا برخی که کووید مزمن دارند، سروتونین پایین‌تری ندارند.
این تحقیق در نشریه Cell منتشر شده.
