یک گروه بین‌المللی از محققان ۵۷ مطالعه را با مجموع ۲۱ میلیون شرکت‌کننده بررسی کردند و دریافتند که اگر با همین تناسب نتایج را در جمعیت جهان بتوان تعمیم داد، حدود ۱۸۰ میلیون بزرگسال در جهان احتمالاً مبتلا به ADHD هستند.
بسیاری در دهه‌های سه و چهارم زندگی خود تازه متوجه می‌شوند که ADHD دارند.
ADHD در بزرگسالان یک نگرانی حیاتی برای سلامت عمومی است، زیرا عدم درمان آن می‌تواند منجر به چالش‌های بلندمدت اجتماعی، جسمی و روانی شود.
متأسفانه، افراد مبتلا به ADHD سه برابر بیشتر از جمعیت عمومی احتمال دارد جان خود را از دست بدهند.
مشکل‌سازترین تظاهر برخی از این بیماران می‌تواند بی‌خوابی مزمن باشد که نزدیک به نیمی از بزرگسالان ADHD را گرفتار می‌کند.
حتی در استرالیا – کشوری که به داشتن یکی از بهترین سیستم‌های پزشکی در جهان افتخار می‌کند – بیش از یک سال زمان انتظار برای یک ویزیت پزشکی محتمل است.
بسیاری از بزرگسالان هم این تشخیص را باور نمی‌کنند، چون تصور می‌کنند که ADHD فقط در کودک بیش فعال دیده می‌شود و یا بیماری را نوعی انگ‌زنی می‌پندارند. اما در واقع بیش فعالی می‌تواند هر گروه سنی را تحت تأثیر قرار دهد.
در بیشتر بزرگسالان، قسمت احتلال بی‌توجهی، بیشتر بیش فعالی نمود پیدا می‌کند.
در صورتی که ابزار تشخیصی رسمی مبتنی بر ارائه بیش فعالی در کودکان است، به همین دلیل است که بسیاری بزرگسالان بعد از تشخیص دیرهنگام متوجه می‌شوند که بسیاری از سال‌های زندگی خود را در جوانی از دست داده‌اند.
عدم دریافت درمان برای ADHD در دوران کودکی یکی از چندین عاملی است که در احتمال تداوم ADHD در بزرگسالی نقش دارد.
تحقیقات نشان می‌دهد که درمان‌های فعلی، اگرچه بعید است که همه علائم را کاهش دهند، اما نتایج بلندمدت را برای افراد مبتلا به ADHD بهبود می‌بخشند.
بیش فعالی می‌تواند یشتر به صورت اضطراب درونی ظاهر شود تا یک نشانه بیرونی فیزیکی. علاوه بر این، داشتن ADHD به صورت بی‌توجهی به این معنای مطلق نیست که شخص مبتلا نمی‌تواند روی چیزی تمرکز کند. برعکس، توانایی این اشخاص در تمرکز بیش از حد بر روی چیز‌هایی است که برایشان جالب است و غرقه شدن در این کارها، بعد جدید به آنها می‌بخشد.
در ضمن شیوع ADHD با بودجه و منابع بهداشتی همخوان نیست.
